Zapewne zdarzyło się Wam, że klient pragnący nabyć coś milusiego i puchatego do trzymania w klatce „kręcił nosem” na „oklepane” chomiki, świnki morskie czy króliki. Co możemy zaproponować takiej osobie? Rynek zwierząt „klatkowych” (lub częściowo „klatkowych”) jest dzisiaj bardzo bogaty i z łatwością znajdzie się na nim coś, co zaspokoi oczekiwania każdego kupującego. Poniżej przedstawiamy kilka propozycji ciekawych zwierzaków wraz ze wskazówkami dotyczącymi produktów, które należy zaproponować klientowi razem z nimi.
Szop pracz
(Procyon lotor)
Pochodzenie: Ameryka Północna, Środkowa i Południowa (introdukowany w Europie, obecnie w stanie dzikim występuje także w Polsce).
Wielkość: ok. 65 cm długości, dodatkowo ok. 45 cm przypada na ogon; masa ciała 3,5–9 kg.
Pomieszczenie: szop nie jest typowym zwierzęciem klatkowym, ale musi posiadać dużą, mocną klatkę w której zamyka się go na czas nieobecności domowników. Jest to konieczne, bowiem zwierzęta te, pozostawione samopas, mogłyby wyrządzić w mieszkaniu bardzo dużo szkód (potrafią być bardzo niszczycielskie, co ułatwia im wrodzony spryt i inteligencja).
Pokarm: podstawę diety stanowi karma dla psów (sucha i mokra); można również podawać mięso i podroby drobiowe, wołowinę i ryby. Konieczne są owoce i warzywa w formie sałatek oraz niewielkie ilości produktów mlecznych (jogurt naturalny, chudy twaróg). Nie wolno karmić szopów żywnością wysoko przetworzoną zawierającą duże ilości cukrów i soli. Szopy mają bardzo duży apetyt i wykazują tendencję do otyłości, nie wolno więc ich przekarmiać!
Warunki pielęgnacji: jako pupila najlepiej nabyć młodego szopa pochodzącego z hodowli domowej, a nie z wolierowej (fermowej). Zwierzę takie jest już wstępnie zsocjalizowane z ludźmi i znacznie łatwiej je oswoić. Płeć zwierzęcia nie ma większego znaczenia. Szopy są zwierzętami wyjątkowo inteligentnymi i szybko przywiązują się do człowieka. Należy zapewnić im dużo ruchu i zabawy – pozostawione bez opieki dziczeją i mogą stać się agresywne. W mieszkaniu podczas obecności domowników muszą się swobodnie poruszać (poza klatką). Można nauczyć je korzystania z kuwety dla kotów. Bardzo lubią wodę i kąpiele (np. w wannie, do kąpieli stosujemy delikatny szampon dla psów), uwielbiają głaskanie i przytulanie, świetnie się wspinają (przyda się duży koci wielopiętrowy drapak). Szopy chętnie wychodzą na spacery (na smyczy); pod kontrolą można również wypuszczać je w ogrodzie. Wymagają regularnego czesania (zwłaszcza w okresie linienia) oraz przycinania pazurów.
Komu polecać: osoby posiadające duże mieszkanie lub dom jednorodzinny z ogrodem, spędzające dużo czasu w domu (np. pracujące w systemie home-office), osoby aktywne wieczorem i w nocy (szopy są najaktywniejsze właśnie po zmierzchu); doskonały towarzysz zabaw dla starszych dzieci, ale nie dla maluchów!
Produkty komplementarne: duża, mocna klatka metalowa z solidnym zamknięciem (kłódka) – można polecać duże klatki dla psów lub dużych papug – uwaga! klatka ma służyć wyłącznie do zamykania w niej zwierzaka podczas nieobecności domowników!; duża kuweta + żwirek dla kotów; miski; zabawki dla psów; legowisko lub domek do spania; duży, wielopiętrowy drapak dla kotów do wspinania; szczotka do sierści; cążki do pazurów; delikatny szampon dla psów; szelki; smycz; transporter; karma dla psów.
Skunks zwyczajny
(Mephitis mephitis)
Pochodzenie: rozległe obszary Ameryki Północnej.
Wielkość: do 30-40 cm długości, plus ogon ok. 40 cm; masa ciała od 1,5 kg do 4 kg.
Pomieszczenie: nie jest to zwierzę typowo „klatkowe”, ale wymaga dużej i solidnej klatki z dobrym zamknięciem w której należy pozostawiać go na czas nieobecności domowników.
Pokarm: skunksom należy podawać suchy lub mokry pokarm dla psów, owady karmowe oraz niewielkie ilości mięsa, jaj i białego, chudego sera. Łącznie składniki pochodzenia zwierzęcego powinny stanowić ok. 50% diety. Na pozostałą część składają się owoce (oprócz winogron i awokado, które są dla tych zwierząt szkodliwe) i warzywa, świeże oraz suszone. Uzupełniająco można podawać niewielkie ilości makaronu lub ryżu. Konieczna jest stała suplementacja dobrej jakości preparatami mineralno-witaminowymi oraz kontrola ilości podawanej karmy, bowiem skunksy łatwo tyją, zaś nadwaga wiąże się z kłopotami zdrowotnymi.
Warunki pielęgnacji: oferowane w sprzedaży młode skunksy są oczywiście chirurgicznie pozbawione kłopotliwych gruczołów zapachowych. Wychowanie jest podobne jak w przypadku szczeniąt. Dobrze „poprowadzony” skunks staje się zwierzakiem przyjacielskim i towarzyskim. Lubi spędzać czas ze swoim opiekunem. W żadnym wypadku nie może przebywać cały czas w klatce (ma ona służyć jedynie do zamknięcia zwierzaka na czas nieobecności domowników, aby niczego nie zbroił i nie zrobił sobie przy tym krzywdy). Skunksy lubią wchodzić na kolana człowieka, przytulać się i być głaskane. Jeśli są przyzwyczajone od młodości łatwo zaprzyjaźniają się z kotami i psami. Są inteligentne i – wbrew powszechnemu mniemaniu – bardzo czyste, szybko uczą się korzystania z kuwety. Należy zapewnić im wygodne legowisko. Ze skunksem można również wychodzić na smyczy na dwór oraz – pod czujnym okiem opiekuna – wypuszczać go do ogrodu.
Komu polecać: wyłącznie osobom, które mają czas dla zwierzęcia i są gotowe na poświęcenie go na prawidłową socjalizację pupila. Najlepiej nabyć co najmniej 8-tygodniowego malucha. Doskonały pupil dla wszystkich, którzy spędzają dużo czasu w domu. Świetny towarzysz zabaw dla starszych dzieci (nie dla maluchów!).
Produkty komplementarne: duża, mocna klatka metalowa z solidnym zamknięciem – można polecać duże klatki dla psów lub dużych papug – uwaga! klatka ma służyć wyłącznie do zamykania w niej zwierzaka podczas nieobecności domowników!; kuweta + żwirek dla kotów; miski; zabawki dla psów; legowisko lub domek do spania; szczotka do sierści; cążki do pazurów; delikatny szampon dla psów; szelki; smycz; transporter; karma dla psów; preparat mineralno-witaminowy.
Susłogon preriowy
(susełek Richardsona)
(Urocitellus richardsonii)
Pochodzenie: równiny południowej części Kanady i północnych stanów USA.
Wielkość: dorasta do 25–35 cm długości, plus ogon ok. 8 cm, masa ciała ok. 350–500 g
Pomieszczenie: zwierzęta te żyją w naturze w rozległych systemach nor tworzących skomplikowane labirynty. W warunkach hodowlanych również należy im zapewnić możliwość kopania. Konieczna jest solidna, najlepiej metalowa duża klatka o wymiarach min. 120x80x60 cm z bardzo głęboką kuwetą. Należy ją wypełnić grubą warstwą ściółki, którą mogą stanowić pozbawione ostrych krawędzi grubo heblowane wióry drewniane, mieszanka torfu, słomy i kory drzewnej lub drewniany pelet. Odstępy między prętami w klatce muszą być stosunkowo małe. Suseł rozsypuje ściółkę poza klatkę oraz niszczy jej wyposażenie. W klatce powinien znaleźć się wykonany z drewna domek przeznaczony na gniazdo wypełniony miękką ściółką (lignina, tkanina polarowa, pakuły), poidło smoczkowe oraz miski. Wskazana jest również kuweta narożna, z której zwierzak szybko uczy się korzystać. Uzupełnienie wyposażenia powinny stanowić solidne, drewniane zabawki i duży kołowrotek o pełnej bieżni.
Pokarm: dobrej jakości siano, zielonki (trawa, liście, kwiaty i bulwy roślin łąkowych, np. mniszek lekarski, zioła doniczkowe), susze roślinne i gałązki. Uzupełniająco należy podawać pelety dla szynszyli, koszatniczek, czy burunduków, lub specjalistyczne karmy dla piesków preriowych), kiełki, larwy mączniaka młynarka czy inne owady karmowe. Dodatek do diety stanowią niewielkie kawałki owoców takich jak jabłko, banan, melon, czy pozbawione pestek śliwki oraz warzyw (marchew, burak). Konieczna jest również suplementacja mineralno–witaminowa (płynna lub w postaci kostki).
Warunki pielęgnacji: susły są aktywne w dzień. Najlepiej polecać młode, mniej więcej 8-tygodniowe okazy, bowiem najłatwiej się one oswajają. Wskazane jest pielęgnowanie wspólnie co najmniej dwóch osobników, najlepiej zgodnych i towarzyskich samic. Dość szybko się oswajają i powinny być regularnie wypuszczane z klatki. Lubią kontakt z opiekunem, branie na ręce i głaskanie, a także wspólne zabawy. Chętnie śpią w obszernej kieszeni lub za pazuchą opiekuna.
Komu polecać: osobom spędzającym dużo czasu w domu (zwłaszcza rankiem i przed południem, bo wtedy susły są najbardziej aktywne). Dobrze nadają się jako pupile dla odpowiedzialnych nastolatków, absolutnie nie dla małych dzieci!
Produkty komplementarne: duża, mocna klatka z głęboką kuwetą (nadają się niektóre klatki dla fretek); pelet drewniany, ew. trociny; duży domek; miski; poidło smoczkowe; zabawki; kołowrotek o pełnej bieżni; siano; suszone zioła; granulat dla szynszyli, kosztaniczek lub burunduków; suche gałązki; owady karmowe; preparat mineralno-witaminowy; transporter.
Piesek preriowy
(Cynomys ludovicianus)
Pochodzenie: zachodnia część USA, od Kanady po Meksyk.
Wielkość: dorasta do 34–43 cm długości, masa ciała wynosi od 0,5 do 1,5 kg.
Pomieszczenie: piesek preriowy wymaga obszernego terrarium lub bardzo dużej klatki o długości co najmniej 2 m z głęboką kuwetą umożliwiającą kopanie nor wypełnioną ściółką. W tym celu można wykorzystać trociny pochodzące z drzew liściastych (pieski są wrażliwe na olejki eteryczne wydobywające się z drewna iglastego), pelet drewniany (również z drewna liściastego) lub mieszaninę torfu, słomy i kory drzewnej. Pomieszczenie należy wyposażyć w duży, drewniany domek z miękką ściółką na gniazdo (polar, lignina), poidło smoczkowe, solidne miski, drewniane zabawki i kuwetę.
Pokarm: podstawę diety powinno stanowić dobrej jakości, niepylące siano i susze roślinne, zaś w sezonie wiosenno-letnim zielonki składające się ze świeżej trawy i ziół takich jak mniszek lekarski, gwiazdnica i tasznik. Dodatkowo należy podawać mieszankę ziaren przeznaczoną dla królików, ew. dla dużych papug oraz granulat dla szynszyli (można je ze sobą zmieszać). Konieczne są twarde dodatki, takie jak wysuszona bułka oraz świeże lub suszone gałązki, które pomagają w ścieraniu siekaczy. Uzupełnienie diety powinny stanowić świeże warzywa i owoce takie jak mandarynki, brzoskwinie, winogrona, melony, pozbawione pestek brzoskwinie i śliwki, marchew czy burak). Sporadycznie można podawać również ugotowane na twardo jajko lub larwy mącznika (nie więcej niż kilka dziennie). Uwaga: siano z łubinu, awokado, kalafior, brokuły i sałata są szkodliwe dla piesków preriowych i nie należy ich podawać!
Warunki pielęgnacji: pieski preriowe rodzą się wiosną więc najlepszym rozwiązaniem jest zakup właśnie o tej porze roku młodego osobnika pochodzącego z hodowli. Jesienią wskazana jest jego sterylizacja, bowiem w przeciwnym razie zwierzę może stać się agresywne i terytorialne. Prawidłowe wychowanie młodego okazu wymaga poświęcenia mu dużo czasu i cierpliwości. Oswojone pieski są bardzo przyjacielskie, uwielbiają pieszczoty i potrzebują stałego kontaktu z opiekunem. Pod względem swej natury przypominają nieco koty. Wymagają regularnego wypuszczania z pomieszczenia, bardzo chętnie śpią z opiekunem w łóżku i spędzają czas na jego kolanach. Wymagają regularnego czesania (bardzo to lubią) oraz – od czasu do czasu – kąpieli w ciepłej wodzie. Po przyzwyczajeniu chętnie wychodzą na dwór na spacer w szelkach i na smyczy.
Komu polecać: osobom dysponującym dużym mieszkaniem i spędzającym sporą część dnia w domu. Dobry pupil dla nastolatków i starszych dzieci, ale nie dla maluchów!
Produkty komplementarne: bardzo duża klatka z głęboką kuwetą lub terrarium robione na indywidualne zamówienie; ściółka (trociny lub pelet z drzew liściastych, kora, słoma, torf), duży domek; ściółka do domku; poidło smoczkowe; miski; paśnik na siano; drewniane zabawki; kuweta; siano; susze roślinne; mieszanka ziaren dla królików lub dużych papug; granulat dla szynszyli; larwy mącznika; łagodny szampon dla psów,; miękka szczotka lub zgrzebło; cążki do pazurów; szelki; smycz; transporter.
Wielkoszczur gambijski
(Cricetomys gambianus)
Pochodzenie: rozległe tereny Afryki od Senegalu do Kenii oraz od Angoli do Mozambiku.
Wielkość: długość ciała 25-45 cm, plus ogon 40 cm, masa ciała do 1,5 kg (kawał szczura! )
Pomieszczenie: duża klatka lub woliera wewnętrzna wykonana w całości z metalu (zwierzę ma bardzo mocne zęby i z łatwością niszczy mniej odporne materiały) wyposażona w głęboką, również metalową kuwetę. Jako ściółka sprawdzają się grube trociny lub pelet drewniany. Klatkę należy wyposażyć w solidny drewniany domek wyścielony materiałem na gniazdo. Jej wyposażenie stanowi duże poidło smoczkowe, mocne miski (metalowe lub ceramiczne), drewniane zabawki dla gryzoni oraz ew. duży kołowrotek o pełnej bieżni.
Pokarm: podstawę diety powinna stanowić mieszanka ziaren dla gryzoni (może być dla szczurów). Uzupełnienie jadłospisu może stanowić sucha i mokra karma dla psów lub kotów. Dodatkowo należy podawać kawałki kolb kukurydzy, liście mniszka lekarskiego, figi, orzechy, pestki dyni oraz owoce i warzywa, a także gotowane jajka. Nie należy podawać surowego mięsa ani ludzkiej żywności zawierającej sól i cukier Konieczne jest zapewnienie bogatej i urozmaiconej diety. Zaleca się również suplementację preparatami mineralno-witaminowymi dla gryzoni.
Warunki pielęgnacji: należy polecać wyłącznie wstępnie zsocjalizowane z człowiekiem młode okazy pochodzące ze sprawdzonych hodowli. Na wstępie należy zachować dużą ostrożność, gdyż zęby wielkoszczura są ostre, a ugryzienia bardzo dotkliwe. Z reguły pupil szybko się oswaja. Należy wtedy jak najczęściej wypuszczać go poza klatkę, jednak spacery powinny odbywać się pod pełnym nadzorem opiekuna, aby uniknąć przypadkowych zniszczeń w mieszkaniu. Stopień przywiązania do opiekuna zależy od charakteru danego okazu – większość osobników bardzo lubi branie na ręce, głaskanie, drapanie za uszami i inne pieszczoty. Chętnie też chodzą na spacery w szelkach i na mocnej smyczy.
Komu polecać: tylko odpowiedzialnym i zrównoważonym osobom poszukującym naprawdę oryginalnego pupila. Doskonały towarzysz dla „nocnych marków”.
Produkty komplementarne: duża, solidna klatka wykonana w całości z metalu wyposażona w głęboką kuwetę; ściółka (trociny lub pelet); mocny drewniany domek; materiał na gniazdo (np. bawełna); duże poidło smoczkowe; ceramiczne lub metalowe miski; drewniane zabawki; duży kołowrotek o pełnej bieżni; pokarm dla gryzoni; szelki; smycz; preparat mineralno-witaminowy.
Lotopałanka karłowata
(Petaurus breviceps)
Pochodzenie: północna i wschodnia część Australii, Tasmania, Nowa Gwinea i Indonezja.
Wielkość: długość ciała ok. 11-15 cm, plus ogon 15-18 cm; masa ciała 90-130 g.
Pomieszczenie: te niewielkie torbacze wymagają obszernej woliery lub terrarium typu wertykalnego, o wysokości co najmniej 100 cm. Należy zapewnić dobrą wentylację i wyposażenie składające się z gałęzi, lin i licznych kryjówek. W pomieszczeniu można umieścić sztuczne rośliny. Zaleca się zainstalowanie nocnych żarówek dokładnie osłoniętych przed zwierzętami. W pomieszczeniu należy umieścić duże poidło smoczkowe oraz kilka miseczek na pokarm.
Pokarm: lotopałanki wymagają specyficznej diety składającej się z produktów wysokobiałkowych o jak najmniejszej zawartości tłuszczu. Ok. 50% ich jadłospisu powinny stanowić owady karmowe (dowolne) posypywane preparatem mineralno-witaminowym. „Awaryjnie” lub uzupełniająco można podawać niewielkie ilości dobrej jakości mokrej karmy dla kotów, ugotowane na twardo jaja kurze i przepiórcze oraz chude gotowane mięso drobiowe. Na drugą połowę diety składają się dojrzałe owoce i warzywa: banan, arbuz, śliwka, jabłko, gruszka, melon, ogórek, rozdrobniona marchew, nać pietruszki. Uzupełniająco podajemy naturalne miody. Bardzo ważny jest prawidłowy stosunek wapnia do fosforu w diecie (2:1), niedobór wapnia może powodować rozmaite schorzenia.
Warunki pielęgnacji: zwierzę stadne, najlepiej pielęgnować harem złożony z jednego samca i kilku samic. Są to typowe zwierzęta wolierowe – nie przepadają za braniem na ręce, choć do pewnego stopnia dają się oswoić.
Komu polecać: miłośnikom oryginalnych i niekłopotliwych zwierząt terraryjnych, którzy będą w stanie zapewnić lotopałankom odpowiednie warunki.
Produkty komplementarne: duże terrarium typu wertykalnego; ozdoby (tło, konary, gałęzie, liny, tunele, rury bambusowe, łupiny orzechów kokosowych itp.); oświetlenie nocne; duże poidło smoczkowe; miski; owady karmowe; preparat mineralno-witaminowy.
Sosnowiórka
(wiewiórka) czerwona
(Tamiasciurus hudsonicus)
Pochodzenie: niemal cała Ameryka Północna, od Alaski po Nowy Meksyk.
Wielkość: długość ciała 17-23 cm, plus ogon 9-16 cm; masa ciała 140-360 g.
Pomieszczenie: wymaga woliery lub obszernej klatki o wymiarach co najmniej 150x100x100 cm. Powinna być wykonana z bardzo solidnej siatki, gdyż wiewiórki te mają wyjątkowo mocne zęby. Wyposażenie powinny stanowić mocne konary z drzew liściastych umożliwiające zwierzęciu swobodne bieganie i skoki, a także drewniane półki i domki, stanowiące kryjówki (do tego celu dobrze nadają się budki dla ptaków). Przyda się również duży kołowrotek o pełnej bieżni, a także poidło smoczkowe oraz miski na pokarm.
Pokarm: podstawę wyżywienia powinien stanowić dobrej jakości pokarm dla gryzoni (np. dla burunduków); dodatkowo należy podawać świeże i suszone warzywa i owoce (marchew, brokuły, paprykę, pomidory, jabłka, banany, truskawki, gruszki, borówki). Konieczne jest uzupełnianie diety o składniki białkowe, takie jak owady karmowe, gotowane jajka, niewielkie ilości dobrej jakości suchej karmy dla psów lub kotów. W celu ścierania stale rosnących siekaczy warto podawać suchy chleb i całe orzechy, a także umieścić w pomieszczeniu zwierzęcia dużą kostkę wapienną.
Warunki pielęgnacji: najlepiej zaproponować kupującemu młodego osobnika pochodzącego z dobrej hodowli domowej. Zwierzak dość szybko się oswaja – najlepiej przekupić go w tym celu podawanymi z ręki smakołykami. Po pewnym czasie można zacząć wypuszczać go z woliery. Spacery po domu muszą odbywać się pod czujnym okiem opiekuna, koniecznie też trzeba pamiętać o uprzednim dokładnym zamknięciu okien i drzwi.
Komu polecać: osobom dysponującym dużym mieszkaniem poszukującym oryginalnego i przywiązującego się do opiekuna pupila.
Produkty komplementarne: obszerna metalowa klatka lub woliera; gałęzie; domki; poidło smoczkowe; miski; pokarm dla gryzoni; owady karmowe.
